De Jura is een periode[1] in de  bekkensfaciësfaunageologieGondwanakoolstofdioxideKrijtmarieneTriaszuurstofgas[?] (en een systeem in de stratigrafie) die duurde van ongeveer 201,3 tot 145,0 miljoen jaar geleden (Ma). De Jura is de tweede en middelste periode van de era Mesozoïcum. Het volgt op het  bekkensfaciësfaunageologieGondwanakoolstofdioxideKrijtmarieneTriaszuurstofgas[?] en wordt opgevolgd door het  bekkensfaciësfaunageologieGondwanakoolstofdioxideKrijtmarieneTriaszuurstofgas[?].

[1] Een periode in de geologische geschiedenis is een onderverdeling van een era. De lengte van de periodes kan variëren van 250 Ma tot 23,03 Ma. Een periode is onderverdeeld in subperiodes[2]

[2] Een subperiode in de geologische geschiedenis is een onderverdeling van een periode. De lengte van de subperiodes kan variëren van 45,9 Ma voor het Vroeg-Krijt tot 2,577 Ma voor het Pleistoceen. Een subperiode is onderverdeeld in epochs[3].

[3] Een tijdvak (Engels: 'epoch') in de geologische geschiedenis is een onderverdeling van een subperiode. De lengte van de tijdvakken kan variëren van 13,0 Ma voor het Aptien tot 20.000 jaar 20 (ka) voor bijvoorbeeld het Holsteinien. Een tijdvak is onderverdeeld in tijdsnedes.

Paleogeografie
De geschiedenis van de Jura wordt beheerst door twee met elkaar in verband staande gebeurtenissen:

1. het beginnende uiteenvallen van de twee supercontinenten Laurasia en  bekkensfaciësfaunageologieGondwanakoolstofdioxideKrijtmarieneTriaszuurstofgas[?] in de tegenwoordige continentale blokken;
2. een belangrijke transgressie die haar hoogtepunt bereikte tegen het einde van de Midden-Jura.

Het uiteenvallen begon tussen Noord-Amerika en Afrika. In West-Europa bleven de oude massieven gedeeltelijk boven de transgressieve zee uitsteken: Scandinavië, Schotland, Londen-Brabantmassief met de Rijngebergten, Boheems massief, Armorikaans en Centraal massief in Frankrijk. Tussen deze fragmenten ontstonden nieuwe sedimentaire  bekkensfaciësfaunageologieGondwanakoolstofdioxideKrijtmarieneTriaszuurstofgas[?] (Bekken van Parijs), in andere (Germaanse bekken) maakte de continentale faciës plaats voor een  bekkensfaciësfaunageologieGondwanakoolstofdioxideKrijtmarieneTriaszuurstofgas[?]. Tussen de oude massieven door stonden deze bekkens onderling in verbinding, terwijl er ook een verbinding met een ‘arctische’ oceaan in het noorden en met de Tethysoceaan in het zuiden bestond. De faciës van de afzettingen in deze platzeebekkens wordt gekenmerkt door open mariene omstandigheden, met een rijke  bekkensfaciësfaunageologieGondwanakoolstofdioxideKrijtmarieneTriaszuurstofgas[?] waarin mediterrane en boreale invloeden (Borale zone = Overgang tussen de gematigde zone en de polaire zone. Enkele maanden per jaar boven 10 graden. Strenge winters. Niet veel neerslag. Podzolbodems) gemengd zijn. Ondanks verschillen op kleine schaal vertoont het sedimentatiebeeld een zekere uniformiteit. In de Onder-Jura wordt het beheerst door donkere kleistenen, afwisselend met donkere kalken, in de Midden-Jura door meer zandige afzettingen, soms met grote concreties ( ‘doggers’) en uitgestrekte delta-afzettingen (bijv. Yorkshire), in de Boven-Jura door lichtgekleurde kalken. Een regressie in de Boven-Jura leidde op sommige plaatsen tot continentale afzettingen, die overgaan in de continentale Wealden-faciës (Onder-Krijt). Deze regressie veroorzaakte een scheiding tussen de mediterrane en de boreale faunaprovincies. Verder naar het zuiden in Europa kunnen het tegenwoordige Juragebergte, voortgezet in de Schwäbische Alb en de Fränkische Alb, en de Helvetische zone van de Alpen worden beschouwd als een noordelijke platzee langs de Tethysoceaan. In de Jura breidde de Tethysoceaan zich westwaarts uit, zodat in de West-Alpen de Germaanse  bekkensfaciësfaunageologieGondwanakoolstofdioxideKrijtmarieneTriaszuurstofgas[?] van de Trias bedekt wordt door mariene Jura van alpien karakter. Meer naar binnen in de Alpenboog vertegenwoordigt de eentonige, 2000–3000 m dikke ‘Bündnerschiefer’ een afzetting in een diepere zee. Ingeschakelde radiolarieten en basische tot ultrabasische gesteenten (ofiolieten) wijzen op een zee van oceanisch karakter. In de loop van de Jura breidde de zee zich ook over een groot deel van de Russische tafel uit. In het westen van Noord-Amerika drong een zee uit het arctische gebied naar het zuiden tot in Californië door. In Azië bleven belangrijke continentale sedimentatiebekkens bestaan, in China met uitgestrekte koollagen (Sjansi en Sjensi). Ook in Gondwana komen dergelijke bekkens voor.

Atmosfeer en Klimaat
Het  bekkensfaciësfaunageologieGondwanakoolstofdioxideKrijtmarieneTriaszuurstofgas[?] in de atmosfeer was iets hoger dan tegenwoordig: ongeveer 21%/. Ongeveer 10% van de atmosfeer bestond uit  bekkensfaciësfaunageologieGondwanakoolstofdioxideKrijtmarieneTriaszuurstofgas[?] (tegenwoordig is dit 4%). De koolstofdioxide hield de zonnewarmte vast, waardoor er sprake was van een broeikaseffect. Het klimaat was nog steeds warm, zelfs in de buurt van de polen. De tropische zone was erg breed. In vergelijking met het Trias was het vrij vochtig.