Groeven, mijnbouw, delfstoffen

ERTSEN UIT LATIJNS-AMERIKA

Jaarlijks wordt ongeveer 5 miljard euro geïnvesteerd in de exploratie van non-ferro-ertsen en mineralen. De som groeit jaarlijks aan met 10%. Latijns-Amerika is de belangrijkste markt van ertsen. De uitvoer slaat op bauxiet, koper-, ijzer-, mangaanertsen enz. De vindplaatsen vallen samen met het Andesgebergte en de Plateaus van Guyana en Brazilië.

ERTSRIJKDOM IN AMAZONIË

De Braziliaanse regering heeft dwars door het Amazonegebeid een weg gebouwd. De Transamazonica-weg. Men kan het woudgebied ontginnen voor: houtwinning, veeteelt, akkerbouw, mijnindustrie. Belangrijke gebieden zijn: Manaus, Belém, Porto Velho. Het Carajas-project omvat een gebied 20 maal België en bevat de rijkste ijzererts en bauxietreserves ter wereld. Het ligt tussen de steden: Belém, Altamira (een gemeente in de Braziliaanse deelstaat Pará), Sao Felix (een gemeente in de Braziliaanse deelstaat Pará), Sâo Luis. De ertsen worden via de spoorlijn Carajas - Sâo Luis vervoerd.

De bodemschatten zijn zeer omvangrijk en gevarieerd, maar naar verhouding nog weinig geëxploiteerd. In het bijzonder in het Amazonebekken worden geregeld nieuwe vindplaatsen ontdekt. De aangetoonde hoeveelheid ijzererts behoort tot de grootste ter wereld. Brazilië is 's werelds grootste exporteur van ijzererts.

MIJNGEBIED VAN MINAS GERAIS

Het belangrijkste mijngebied vormt de staat Minas Gerais, waar de voorraden aan ijzererts bij Itabira en Ouro Prêto deels van een zeer hoog gehalte zijn (tot 68,5%). In het mijngebied van Minas Gerais in Zuidoost-Brazilië delft men ijzererts, bauxiet, diamant, looderts enz. Het ijzererts wordt deels te Belo Horizonte en te Volta Redonda verwerkt. De rest van het ijzererts gaat naar het buitenland via de haven van Tubarao.

Vanaf 1986 zijn de ijzerertsvoorraden in Serra dos Carajos (noordelijk Amazonegebied) in productie genomen (dagbouw). Carajos herbergt naar schatting een voorraad van 18 miljard ton ijzererts. Op de tweede plaats komt bauxiet. Vervolgens mangaanerts. Belangrijk is voorts de winning van goud, industriediamant, edelstenen zoals aquamarijn, diamant en smaragd (vnl. bij Diamantina in Mato Grosso). De winning van goud, veelal door goudzoekers, veroorzaakt een ernstige aantasting van het landschap en verontreiniging (door wegspoeling van kwik) van het oppervlaktewater. Voor bergkristal (Goiás, Bahia) bezit Brazilië een quasi-monopolie, terwijl het een van 's werelds belangrijkste producenten van tin en mangaan is. Het land is voorts de tweede westerse producent van chroomerts, de vijfde van mica, de derde van zirkoon en de grootste van beryllium. In 1975 werd in Mato Grosso de vermoedelijk grootste voorraad titaan ter wereld ontdekt.

Aardolie komt vnl. uit de staten Bahia, Alagoas en Sergipe; ook off-shore is aardolie aangeboord. Na de ontsluiting van het Campos-olieveld (Het Braziliaanse staatsoliebedrijf Petrobras heeft een groot olieveld aangeboord voor de kust van Brazilië. Petrobras schat de hoeveelheid olie in het veld op 700 miljoen tot 1 miljard vaten (van 159 liter) ofwel 10 procent van de huidige olievoorraad van Brazilië. Het olieveld Papa-Terra werd gevonden voor de kust van de deelstaat Rio de Janeiro op een diepte van meer dan 1200 meter, in Campos Basin. Dat is de belangrijkste olieproducerende regio van Brazilië. Het nieuwe veld wordt gemeenschappelijk met het Amerikaanse Chevron geëxploiteerd. De productie moet aan het einde van 2011 beginnen. De vondst is belangrijk voor Brazilië, omdat het land zichzelf vanaf 2006 geheel van aardolie wil voorzien.) buiten de kust van de staat Rio de Janeiro in het begin van de jaren tachtig, verdubbelde de productie van aardolie, waarmee Brazilië kan voorzien in de helft van de binnenlandse behoefte. Steenkool wordt gevonden in Rio Grande do Sul en Santa Catarina. In de staat Amazonas bij de grens met Peru en Colombia ligt volgens geologen een van de rijkste steenkoollagen ter wereld.

Verder worden geëxploiteerd: fosfaat, grafiet, magnesiet, wolfraam, lood, asbest, uraan, bariet, apatiet en zilver. Van de grote rijkdom aan waterkracht (ca. 90% van de elektrische energie wordt hieruit gewonnen) wordt pas sinds de tweede helft van de jaren zeventig op grote schaal gebruik gemaakt. In 1984 werden twee waterkrachtcentrales in werking gesteld: de Itaipú-dam in de rivier de Paraná in samenwerking met Paraguay (met een vermogen van 12,6 miljoen kW een van de grootste ter wereld) en de Tucuruídam in de rivier Tocantins in het Amazonegebied (met een vermogen van 4 miljoen kW ten behoeve van het Carajos-mijngebied).

Brazilië is ondanks haar minder efficiënte mijnbouw nog steeds één van de belangrijkste producenten en exporteurs van minerale grondstoffen. Het staat samen met Australië op de eerste plaats wat betreft de export van ijzererts en het is na Indonesië de grootste tinproducent. Met 90% van de wereldproductie aan edelstenen en halfedelstenen (uitgezonderd diamanten) neemt het een eenzame plaats aan de top in. Behalve deze delfstoffen; die nu ook geëxploiteerd worden, bezit Brazilië ook nog tal van reserves. Vooral in de binnenlanden; in het Amazonegebied zijn nog vele delfstoffen en grondstoffen die onvoldoende of niet worden geëxploiteerd. Dit is om verschillende redenen:

• Het kapitaal is afwezig om de juiste infrastructuur, bedrijven en installaties aan te leggen. Vele staatsbedrijven zijn geprivatiseerd en hebben nu onvoldoende kapitaal om de juiste investeringen te doen.
• Het Amazonegebied is nog niet volledig ‘gekolonialiseerd’. Een groot gebied is nog niet onderzocht op grond- en delfstoffen.
• Het oerwoud is slecht toegankelijk.
• Indianen.

Economische ontwikkeling in Brazilië. Klik hier.

Brazilië en soja. Klik hier.